Στεκόταν για ώρα στην προβλήτα του παλιού λιμανιού, ευθυτενής, φορώντας ένα ναυτικό καπέλο και έχοντας μια βαλίτσα αφημένη μπροστά στα πόδια του. Εμείς τρώγαμε δίπλα, στην ψαροταβέρνα. Τον πλησίασα και του είπα πως άδικα περιμένει, γιατί τα πλοία φεύγουν πια απ’ το καινούριο λιμάνι κι όχι από εδώ. Με κοίταξε ανέκφραστος. Δε μετακινήθηκε από τη θέση του.
Σε λίγο τον είδα να ακουμπάει στην ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας μια μινιατούρα καραβιού και να παίζει με αυτό σαν παιδί.
Ο σερβιτόρος μας εξήγησε πως είναι συνταξιούχος ναυτικός και πως έρχεται εδώ κάθε σούρουπο.
Εκείνη τη στιγμή ο ναυτικός αγκάλιασε το καραβάκι του και με κοίταξε. Ήταν σαν να μου έλεγε:
-Είδες; Ήρθε! Για μένα πάντα φτάνει το πλοίο!
Του συνεργάτη μας Βασίλη Ι. Γεργατσούλη
Το παραπάνω σύντομο διήγημα έλαβε το 2ο Βραβείο στην Κατηγορία Flash Fiction στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας «Κέφαλος».
Εφημερίδα «ΟΜΟΝΟΙΑ» 