Βουρκώνουσι τα μάτια μου τ’ Απέρι σα ξανοίω …

Το Απέρι γύρω στο 1930 (το σημερινό κτήριο του Λυκείου δεν έχει αποκτήσει ακόμη τη στέγη του)

Βουρκώνουσι τα μάτια μου, τ’ Απέρι σα ξανοίω

που έν υπάρχει στο χωριό, ούτε να καφενείο.

Χωριό μου πού χες κάποτε, πέντε έξι καφενεία

και πρόσφερες απλόχερα, παντού φιλοξενία.

Είχες μπακάλικα πολλά, είχες και φαρμακείο

και του Φραγκάκη κάποτε, το ξακουστό γατρείο.

Είν ‘ο χειμώνας σου βαρύς, και φεύγου τα παιδιά σου

μα θάρτου πάλι Αύγουστο, ν’ ανοίξου τη καρδιά σου.

Απέρι μου περήφανο, πού σ’εχω στη καρδιά μου,

σ’ευχαριστώ πού γράμματα, μαθαίνεις στα παιδιά μου.

Από την ανάρτηση του Μιχάλη Ζανάκη στο facebook, 31/1/2023

Απαντά ο Μάνος Ι. Παναγιώτου:

Που ‘ναι τα χρόνια τα παλιά, που ‘ναι τα καφενεία,

κι εκείνοι που τα γέμιζαν, με πιάνει νοσταλγία.

Λίγοι εμείνασι και ζουν στο όμορφο Απέρι,

κι οι πιο πολλοί το βλέπουμε μόνο το καλοκαίρι.

Εφύ(γ)ασι οι άνθρωποι, κλείσαν τα καφενεία,

και για να δεις τον χωριανό δεν έχεις ευκαιρία.